Rumunia

Dolina Mara na północy Rumunii. Troszeczkę przez przypadek wybraliśmy tą małą drogę górską, bez pewności gdzie tak naprawdę podążamy, lecz było warto! Pozwoliło nam to odkryć małe wioski zagubione w górach. Mieliśmy wrażenie cofnięcia się w czasie minimum o wiek... Kobiety ubrane w tradycyjne stroje, gospodarstwa bez prądu, czy bieżącej wody, drewniane chaty, woły pracujące na polach...

A wszystkie posiadłości (tak te "zagubione w czasie", jak i te bardziej nowoczesne), zgodnie z rumuńską tradycją posiadają te przepiękne drewniane wrota zapraszające gościnnie do środka.

Konie i woły są wszechobecne.

Mały wiejski drewniany kościółek zdobiony wewnątrz "w stylu ludowym". My byliśmy oczarowani...

Przystanek autobusowy w górach.

Jeden z licznych i jakże ładnych kościółków w Rumunii .

Pejzaż wczesnym rankiem.

Na drodze z Agapii zatrzymała nas policja drogowa. O podobnych sytuacjach słyszeliśmy już niemało, więc myśląc negatywnie spodziewaliśmy się zostawić tu trochę naszych oszczędności. Po pokazaniu naszych dokumentów, policjant zaczął wypytywać o nasz pobyt w Rumunii. Skąd jedziemy, dokąd i po co. Wskazując nasz samochód kempingowy odpowiedzieliśmy, iż jesteśmy turystami.

Trzeba niestety przyznać, iż odnosiliśmy się trochę z rezerwą będąc pewni, że sytuacja ta oznacza problemy. W rzeczywistości było inaczej. Policjant ten chciał tylko nawiązać z nami kontakt. ¯ałujemy, iż wcześniej nie wiedzieliśmy o tym, lecz ta sytuacja nauczyła nas w pozytywny sposób podchodzić do nowych znajomości....

Timisoara . To tutaj w grudniu 1989 roku rozpoczęło się powstanie przeciwko reżimowi Nicolae Ceausescu.

A przepiękna katedra prawosławna widoczna na zdjęciu stała się jej symbolem.

Pokryta freskami cerkiew klasztoru obronnego w Sucevita .

Barsana . Jeszcze jeden klasztor w tym regionie, gdzie jest ich pełno. Szkoda, że istnieje tu zakaz robienia zdjęć, bo wszystko to tak piękne...

Kto nie zna słynnego Włada Palownika (Vlad Tepes)? Ten rumuński książę był w XV wieku znany głównie z faktu nabijania swych przeciwników na pal. Wyjątkowo okrutny, nie okazywał łaski nikomu, nawet kobietom i dzieciom. To przyczyniło się do nadania mu przydomku Dracula ("Diabeł"). A tak, teraz coś Wam to mówi?

Jeśli chodzi jeszcze o fakty, po raz pierwszy został on uwieczniony przez angielskiego pisarza Brama Stokera, a później jego ufantastyczniona postać "wampira zamieszkującego zamczysko Transylwanii" została przeniesiona również na ekran.

Na zdjęciu obok: dom rodzinny Włada Palownika w Sighisoara.

Mała wioska na drodze do Viscri, gdzie znajduje się jedna z wielu cytadeli saksońskich rozsianych w regionie Transylwanii. Ze względów bezpieczeństwa cytadele były budowane tu w każdej wiosce. A mieszkańcy pochodzenia niemieckiego w dalszym ciągu utrzymują kulturę, język i tradycję niemiecką.

Viscri i wspomniana cytadela . Wioska zamieszkana jest wyłącznie przez Niemców, a raczej Rumunów pochodzenia niemieckiego, którzy z dumą pokazują swe korzenie i zachowane pamiątki z przeszłości...

Gerald, nasz przewodnik, a raczej strażnik cytadeli. Gdy pojawiliśmy się w wiosce, dzieci, które obstąpiły nasz samochód najwidoczniej zawiadomiły go o naszym przybyciu, bo zaraz zjawił się nie wiadomo skąd i specjalnie dla nas otworzył wrota cytadeli (bez domagania się o kupno biletów, czy jakąkolwiek zapłatę za zwiedzanie). Gerald pokazał nam, iż możemy wchodzić gdzie tylko chcemy, tak więc on został na dole, a my sami odkrywaliśmy zakamarki tego wyjątkowego miejsca. Oczywiście wspięliśmy się aż na sam szczyt i trzeba przyznać, że bawiliśmy się jak dzieci... Gerald pokazał nam również malutkie muzeum z pamiątkami niemieckimi, a na koniec obdarował nas jeszcze orzechami. Widać było jego ogromną dumę, gdy pokazywał nam swe korzenie. Nigdy nie będąc w Niemczech czuł się chyba bardziej Niemcem, niż Rumunem...

Rumuńskie drogi sprawiały nam niespodzianki. Szczególnie gdy takie dziury prześladowały nas przez minimum 30 kilometrów!

Wulkany... błotne.

Tak tak, w tym regionie blisko Soresti znajdujące się tu liczne wulkany, a raczej wulkaniki (ze względu na wielkość), nie plują lawą, lecz... błotem! Cóż za spektakl (jakby wzięty prosto z Księżyca) i cóż za radość dla nas, gdy biegaliśmy od jednego wulkanika do drugiego oglądając ich wyczyny...

Bukareszt.

Niewiele można zobaczyć w Bukareszcie, mieście raczej szarym, pozbawionym zabytków. Całe centrum historyczne zostało zniszczone przez małego szewca o wielkich ambicjach...

Zobaczyć można oczywiście Pałac Parlamentu (dawny pałac Ceausescu). Dociera się do niego Aleją Unirii (Starą Aleją Zwycięstwa Socjalizmu), która stanowi chyba reprezentacyjną ulicę Bukaresztu.