(I)

Granicę estońsko- rosyjską przekroczyliśmy w Iwangorodzie. Miasto przecięte jest na pół przez rzekę Narwę (miasto nazywa się Narwa po stronie estońskiej i Iwangorod po stronie rosyjskiej). Tak więc to most stanowi granicę. Z jej przekroczeniem nie mieliśmy problemów, wcale nie sprawdzano ani nas, ani naszego samochodu. Tylko, że formalności zajęły nam 5 godzin. Ach ta rosyjska biurokracja!

Kilka kilometrów po przekroczeniu granicy zatrzymała nas policja rosyjska. Pomyśleliśmy, że nasz pobyt dobrze się zaczyna. Ale oni na szczęście chcieli tylko zobaczyć prawo jazdy Sebastiana: jedyny dokument, który nie byliśmy zmuszeni pokazać na granicy.

To tutaj spędziliśmy naszą pierwszą noc w Rosji. Trzeba przyznać, iż nie za bardzo wiedzieliśmy, gdzie moglibyśmy postawić samochód, wszystkie miejsca wydawały się nie zbyt pewne. A wiadomo: po usłyszeniu tysiąca wiadomości o mafii rosyjskiej i bandyctwie, gdy ma się samochód na zachodnich rejestracjach, trochę to zwraca uwagę i dlatego też trochę ma się stracha...

Wreszcie znaleźliśmy to miejsce, ale było takie jak wszędzie: nie wzbudzające zaufania. A my wiemy, że gdy na dworzu jest ciemno, z daleka widać światła w oknach naszego domu na kółkach. Tak więc przez chwilkę pozostaliśmy na przednich siedzeniach nie przenosząc się na tył i zastanawiając się: zostać tutaj, czy szukać gdzieś indziej... Gdzieś indziej, ale GDZIE? Wreszcie zauważyliśmy na dworze starszą kobietę zamiatającą schodki pobliskiego sklepiku. Postanowiliśmy spytać ją o radę... W pierwszej chwili zdziwiła się naszym pytaniem, czy możemy tu pozostać na noc i spać w samochodzie. Ale zaraz wskazała nam miejsce tuż pod swoimi oknami, tak by w nocy mogła od czasu do czasu rzucić na nas okiem. I tak po chwili poznaliśmy jej męża i zostaliśmy zaproszeni do nich na kolację... Na tym się nie skończyło, następnego dnia znał nas już cały budynek i każdy chciał zrobić coś dla nas, tak z prostej gościnności. A trzeba przyznać, że gościnność ci ludzie mieli we krwi! Pozostaną nam na zawsze ciepło w sercach: sami biedni, żyjący w warunkach, które trudno opisać (np. w jednym mieszkaniu mieszkały trzy rodziny), a dla drugiego gotowi zrobić wszystko. W tym miejscu pozostaliśmy więc kilka dni, w dzień jeżdżąc pociągiem do Petersburga i pozostawiając nasz samochód. (Byliśmy pewni, że cały budynek go pilnuje.) A gdy wracaliśmy wieczorem, oni czekali już na nas w oknach krzycząc: wchodźcie, zupa już na stole!!! I jak można by zapomnieć takich ludzi???

Pałac Jekaterynowski (wielki pałac Katarzyny I) był z początku prostym domkiem z cegły, a później przebudowany i powiększony wiele razy stał się prawdziwym pałacem. Elżbieta I, córka Piotra I, chciała zrobić z niego prawdziwy Wersal. Ostatecznie dzieła dokończyła Katarzyna II. Kolosalne sumy pieniędzy potrzebne na budowę pałacu zostały zdobyte przez zwiększenie cen soli w państwie, co nie obeszło się bez protestów ludności...

Podczas walk o Leningrad, Pałac Jekaterynowski został doszczętnie zniszczony. Odbudowany po wojnie przez ochotników pracujących tu za darmo, teraz jest po prostu olśniewający i Rosjanie są z niego dumni. Trzeba przyznać, że jest z czego!

Uwaga na parkiet, królowa pilnuje!!!

Słynna Bursztynowa Komnata skradziona przez Niemców podczas II Wojny Światowej. O nie, ona nie została w dalszym ciągu odnaleziona, lecz zrekonstruowana na podstawie starych zdjęć i obrazów. Zrekonstruowana... tak, choć wiązało się to z ogromną pracą i ceną, lecz Rosjanie lubią chyba imponować innym. Potrzeba było około 6 ton bursztynu i rekonstrukcja została w części opłacona przez Niemcy.

Francuskie ogrody...

Korzystając z okazji setnej rocznicy śmierci Puszkina, komuniści zmieniają nazwę miasteczka "Carskie Sioło" na "Puszkin"...

Cesarzowa Katarzyna II i pisarz Puszkin.

Cerkiew Zmartwychwstania (1883-1907). To po prostu niewyobrażalne, trzeba to zobaczyć, by uwierzyć... Lecz cóż to za moment gdy znienacka na końcu ulicy widzi się to dzieło! Cerkiew odchodzi zupełnie od typowego stylu w Sankt Petersburgu i może to dlatego my ulegliśmy jej czarowi. W każdym razie było czemu ulec... cerkiew zapiera dech w piersiach, jest olśniewająca!

Prospekt Newski czyli główna ulica Sankt Petersburga. Przepełniona budynkami, kamieniczkami i kościołami, jednymi piękniejszymi od innych...

Tak, tak, Pałac Zimowy (Ermitaż) na brzegu Newy to znowu silne przeżycie.

46 000 metrów kwadratowych, 1057 komnat, 117 schodów, trzeba było 1 500 służących, by zająć się jego mieszkańcami!

Przekształcony w muzeum, Ermitaż wart jest zwiedzania choćby z powodu jego wspaniałych sal.

Po rewolucji muzeum wzbogaca swe zbiory o cenne dzieła należące wcześniej do rosyjskiej arystokracji.

Słynne na cały świat obrazy w Ermitażu.

Jeden z obrazów Picassa.

I widok na Ermitaż z drugiego brzegu Newy.

Jeździec Miedziany, czyli Piotr I Wielki (pomnik wykonany przez Falconet'a w 1782 roku). Tak, jego nie może zabraknąć w Petersburgu. To tutaj przychodzą petersburscy nowożeńcy, by wypić lampkę szampana na szczęście.

Sobór Świętego Mikołaja, patrona żeglarzy i patrona Rosji.

Metro . Trzeba nim się przejechać, choćby bez celu. Zbudowane w 1955 roku, czyli dwadzieścia lat po tym w Moskwie, dobrze pokrywa powierzchnię dawnej stolicy Rosji, lecz nie można zapomnieć, iż stacje są bardzo oddalone jedna od drugiej. A to z powodu głębokości, na jakiej znajduje się metro (trzeba było przecież przejechać pod Newą). Aby zjechać na dół po ruchomych schodach, niejednokrotnie potrzeba nam było ponad 3 minut!

Metro w godzinach szczytu.

Dla tych, którzy nie są w stanie przeczytać, jest to oczywiście MacDonald's. A w menu, jak zauważyliśmy, oczywiście: "gamburger".

Lenin pokazujący drogę przed Instytutem Smolnym. Tu tuż po rewolucji mieściła się siedziba rządu bolszewickiego i mieszkanie Lenina. Teraz jest tu siedziba Rady Miejskiej Petersburga. Ale, jak widać Lenin nie wyprowadził się stąd na zawsze...

Feliks Dzierżyński, twórca i do końca życia kierownik tajnej policji sowieckiej (Czeka). To on wprowadził na szeroką skalę system zatrzymywania zakładników, izolowania "niepewnych elementów" w łagrach i "czerwony terror". W Warszawie, gdy podczas okresu komunistycznego także posiadaliśmy jego pomnik, ktoś nieustannie malował jego ręce na czerwono... Jakby zaplamione krwią ludzką... No i jakżesz się zdziwiliśmy, że tutaj on nadal stoi!